Tak, jestem mieszczuchem! Jednak pomimo tego bardzo lubię leśne wędrówki. Dla mnie to czas kompletnego odpoczynku, resetu myśli i podpatrywania dzikiej przyrody. Było tak w zasadzie zawsze. Dzika przyroda to dla mnie niesamowita inspiracja. Tak myślę, że nie trzeba jeździć po całym świecie poszukując dzikiej przyrody i niesamowitych zwierząt. Gatunki równie niesamowite, piękne i inteligentne znajdziemy również w naszych, polskich, niepozornych lasach. Sarny, jelenie, lisy, dziki, żubry, niedźwiedzie… Wymieniać można długo. Dla mnie szczególne są wilki i właśnie o nich będzie ten wpis. Rozgość się wygodnie w fotelu! Zapraszam do mojej wilczej biblioteczki.
Od tego się zaczęło – Wilki
Przechadzaliśmy się po Saturnie wypatrując jakiś nowinek. Już chcieliśmy wychodzić ze sklepu, kiedy w moje oczy rzuciła się piękna okładka z fotografią watahy oraz wielkim napisem ADAM WAJRAK „WILKI”. Niewiele myśląc, wzięłam książkę do rąk i przepadłam zakochana w wydaniu. Bardzo lubię Pana Wajraka, cenię jego wkład w ekologię i edukację. Oczywiście od razu pobiegłam do kasy i cieszyłam się moją pierwszą wilczą zdobyczą.
Książka jest wydana bardzo ładnie. Dużo kolorowych zdjęć, przejrzysty tekst , załączone mapy. Osobiście bardzo lubię takie dopracowanie szczegółów.
Tekst mnie troszkę zaczarował. Wsiąknęłam w lekturę, śledząc z zainteresowaniem opisywane historie. Chociaż książkę czytałam już jakiś czas temu, doskonałe wrażenie utrzymało się. W książce możesz poczytać o tropieniu wilków w Polsce, wilczych zwyczajach, odrobinę o rodzinnej strukturze stada i o wilczych problemach. O bezsensie polowań na te zwierzęta, niezrozumieniu, kłusownictwu i ogólnej niechęci ludzi do wilków.
Jeżeli masz ochotę poznać wilki troszkę bliżej, ta książka to doskonały początek przygody. Nie chcę spojlerować i przytaczać tutaj książkowych historii (to trzeba koniecznie poczytać samemu), ale mi książka dostarczyła uśmiechu, olbrzymią dawkę wiedzy, a nawet wywołała małe wzruszenie.
Pana Wajraka miałam okazję posłuchać osobiście podczas zeszłorocznych targów książki we Wrocławiu. Udało się nawet poprosić o autograf! Gdy tylko wiosną zeszłego roku wypatrzyłam kolejną książkę o wdzięcznym tytule „Wielka księga prawdziwych tropicieli” jego autorstwa, oczywiście musiała wylądować w mojej biblioteczce.
Wielka księga prawdziwych tropicieli
W tej pozycji znajdziesz jedynie małą wzmiankę o wilkach. Książka jest kierowana raczej dla młodszych odbiorców, ale jeżeli zamierzasz rozpocząć przygodę z tropieniem dzikich zwierząt i chcesz poznać ich zwyczaje to zdecydowanie polecam.
Równie pięknie wydana, bogato ilustrowana lektura. Masę ciekawostek nie tylko o tropieniu dzikich zwierząt w puszczach i borach! Przecież dzikie zwierzęta możemy spotkać również w mieście! Kawki, sroki, czasami łasice albo lisy – jeżeli będziesz uważnie się przyglądać, każdy teren jest doskonały do obserwacji.
Gawędy o wilkach i innych zwierzętach
Tę książkę dostałam jako przedwczesny prezent gwiazdkowy. Skończyło się to tak, że książkę od deski do deski przeczytałam w jeden dzień, jeszcze w wigilię.
Pana Marcina Kostrzyńskiego – autora tej książki, możesz kojarzyć z genialnych filmików okraszonych komentarzem o polskiej dzikiej przyrodzie. Jeżeli jeszcze ich nie znasz, zobacz koniecznie! Dzięki niemu można obserwować zachowanie dzikich zwierząt w naturalnym środowisku. Filmiki mają fantastyczną jakość, a dodatkowe opowieści tylko dodają im uroku.
Książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Spodziewałam się głównie opowieści o wilkach, ale swoich kilka rozdziałów miały sarny, jelenie czy dziki – które podbiły moje serce. Do tej pory średnio prze zemnie lubiane dziki, tkwiące w zakładce „groźne – wystrzegaj się”, okazały się mądrymi zwierzętami unikającymi konfliktu i ceniącymi życie rodzinne.
Książka opowiada o prawdziwych historiach różnych zwierząt. Jest o ocalonym wilku uratowanym od odstrzału po wypadku, o małych dziczkach szukających pomocy po utracie matki, o uratowanych sarnach i wiewiórkach oraz wielu, wielu innych. Wszystkie historie są opowiadane z olbrzymim zaangażowaniem i szalenie ciepło. Tak jak i w filmikach.
Mądrości wilków
To już ostatnia i najświeższa z moich wilczych zdobyczy. Książka w nieco innym klimacie od poprzednich napisana przez Elli H. Radinger prawniczkę, która postanowiła rzucić karierę adwokata w Niemczech i badać wilki w parku Yellowstone.
W książce świetnie opisana jest struktura wilczej rodziny. W końcu zrozumiałam skąd się wzięło błędne założenie o dominacji (które swoją drogą w psim świecie dalej mocno się trzyma). Jeżeli jesteś ciekaw, jak funkcjonuje wilcza rodzina i jakie poszczególnych członków stada łączą relacje – ta lektura jest dla ciebie.
Książka wyjaśnia dlaczego wilki są tak niesamowitymi zwierzętami. Znajdziesz też zaskakujące i bardzo trafne porównania wilków do ludzi. Żałoba, miłość, radość, wspólne wychowywanie potomstwa, dbanie o bezpieczeństwo rodziny – to tylko kilka z naszych międzygatunkowych wspólnych cech.
Nie taki wilk straszny
Nie wiem czy zwróciłeś uwagę, ale jak tylko w mediach pojawia się wzmianka o tym, że gdzieś zamieszkała wilcza rodzina od razu znajdziesz wrogie komentarze. „Bestie!” „Powinno się je wszystkie odstrzelić!” „Mordują psy, pewnie za chwilę zaczną zabijać i dzieci w drodze do szkoły” „Strach wyjść do lasu!” To tylko kilka z sztandarowych tekstów. Wszystkie biorą się ze strachu i zwyczajnej niewiedzy. Wciąż w ludziach krąży stereotyp złego wilka zabijającego stada owiec, groźnej dla człowieka, krwiożerczej bestii. To stereotyp bardzo błędny i jak się okazuje krzywdzący.
Pomimo tego, że żyję w olbrzymim polskim mieście, udało mi się zdobyć odrobinę wiedzy o tym gatunku. Chociaż wilki są wrogo nastawione do naszych czworonogów (co jest w pełni zrozumiałe), dla ludzi nie są groźne. Dążą do unikania kontaktu z nami, są mistrzami uciekania i kamuflażu. Gwarantuję, że spotkanie wilka to spory wyczyn, chociaż w Polsce udaje się to już coraz częściej.
Ataki na ludzi?
A jak to jest z tymi atakami na ludzi? Otóż takich ataków praktycznie nie ma. Te, o których trąbią media, były spowodowane przez człowieka. Wilki nadmiernie oswojone przez człowieka (dokarmianie) stały się zbyt pewne siebie w ludzkim świecie co prowadziło do ataku. Takich przypadków w Polsce w ciągu ostatnich 50 lat było zaledwie kilka. Zdecydowanie bardziej prawdopodobny od ataku wilka jest atak rozwścieczonej krowy! Czy ich też tak panicznie się boimy?
Postulowanie za odstrzałem wilków również przynosi więcej szkody niż pożytku. Zabici rodzice nie zdążą nauczyć swoich pociech prawidłowych wilczych zachowań. Nie przekażą im czego należy się bać, czego unikać, jak należy polować i na co. Młody wilk wówczas z większym prawdopodobieństwem zbliży się do człowieka, chętniej będzie polować na zwierzęta domowe i pędzlować śmietniki tak jak robią to już niedźwiedzie.
Owszem, liczenie na to, że las i dzika przyroda wygląda tak jak w kolorowych przygodach jelonka Bambi, jest nieprawdziwe. Nie zapominajmy o tym, że dzika przyroda, rządzi się własnymi prawami. Drapieżniki muszą zabijać i polować żeby przeżyć. Prawo przyrody chociaż bezwzględne – działa niezmiennie od milionów lat.
W pędzie wielkich miast zapominamy o naszych korzeniach i prawdziwym sensie życia. Jeżeli zatrzymamy się na chwilę i zanurzymy w dziką przyrodę mamy szansę odzyskać równowagę. Po lekturze tych książek wiele w mojej głowie się poukładało. Choć trochę poznałam niesamowite i mądre zwierzęta, które niestety wciąż cieszą się złą sławą. Aktualnie jednym z moich marzeń, które mam nadzieję, że uda się spełnić, jest spotkanie tych niezwykłych zwierząt na wolności.
Jeżeli macie ochotę dowiedzieć się jeszcze czegoś o wilkach, warto śledzić Stowarzyszenie dla natury – WILK
